Montaż

SPRĘŻYNY TALERZOWE – UKŁADANIE W PAKIET

Układanie poszczególnych sprężyn talerzowych w pakiet daje projektantowi:

  • Szeroką gamę możliwych kombinacji siły/odkształcenia;
  • Możliwość zaprojektowania krzywych obciążeń – zarówno progresywnych jak i regresywnych – właściwych dla danego zastosowania
  • Możliwość zaprojektowania wielu charakterystyk tłumienia w konstrukcji

METODY UKŁADANIA W PAKIET

Ugięcie: Takie samo jak dla pojedynczej sprężyny  talerzowej
Siła: Pojedyncza sprężyna talerzowa przemnożona przez liczbę podkładek talerzowych 		Ugięcie: Pojedyncza sprężyna talerzowa przemnożona przez liczbę podkładek talerzykowych
Siła: Taka sama jak dla pojedynczej podkładki talerzowej 		Ugięcie: Pojedyncza podkładka talerzowa przemnożona przez liczbę sprężyn talerzowych w serii
Siła: Pojedyncza sprężyna talerzowa przemnożona przez liczbę podkładek talerzowych równoległych w zestawie

Należy wziąć pod uwagę tarcie pomiędzy powierzchniami równoległymi sprężyn talerzowych. Z reguły przyjmuję się poprawkę rzędu 2-3% siły dla każdej z powierzchni ślizgowych – większą siłę przy obciążaniu i mniejszą przy odciążaniu. Sprężyny równoległe powinny być dobrze nasmarowane. Sugeruje się ograniczenie liczby sprężyn równoległych do 4 w celu zmniejszenia odchyleń obliczeniowych od charakterystyki wynikającej z pomiarów. Sprężyny talerzowe równoległe mają zwiększoną charakterystykę autotłumienia (histerezę).

BUDOWA PAKIETU




Pożądanym jest, by oba zakończenia wspierały się na większej krawędzi zewnętrznej sprężyny. Takie rozwiązanie nie jest możliwe w sytuacji, gdy liczba par w pakiecie jest nieparzysta. W takim przypadku zakończenie spoczywające na zewnętrznej krawędzi należy umieścić na tym zakończeniu, do którego przyłożona jest siła – ruchomego zakończenia pakietu.

WSKAZÓWKI DOTYCZĄCE UKŁADANIA W PAKIET

Dla utrzymania sprężyn talerzowych we właściwym położeniu, ich stosy muszą zawierać elementy prowadzące. Preferuje się prowadnice wewnętrzne, jak np. pręt przeprowadzony przez średnicę wewnętrzną. W przypadku prowadnic zewnętrznych sugeruje się stosowanie tulei. W obu przypadkach element prowadzący powinien być nawęglany do głębokości nie mniejszej niż 0,6 mm i posiadać twardość 58 HRC. Zaleca się również wykończenie powierzchni ≤ 4 mikronów.

Z uwagi na zmianę średnicy sprężyn pod wpływem ściskania, zaleca się stosowanie poniższych wielkości luzu:

De lub Di
(mm) 		LUZ
(mm)
do 16 0,2
powyżej 16 do 20 0,3
powyżej 20 do 26 0,4
powyżej 26 do 31,5 0,5
powyżej 31,5 do 50 0,6
powyżej 50 do 80 0,8
powyżej 80 do 140 1,0
powyżej 140 do 250 1,6

Stabilność sprężyny o grubości 1 mm lub mniejszej może stanowić problem na powierzchniach nośnych. W takich przypadkach zaleca się stosowanie pośrednich podkładek płaskich stykających się średnicą zewnętrzną.

KRZYWE OBCIĄŻANIA PROGRESYWNEGO
Obciążanie progresywne można uzyskać poprzez składanie pakietów, w których sprężyny talerzowe uginają się kolejno w miarę obciążania. Efekt taki uzyskuje się przez układanie na sobie pojedynczych, podwójnych i potrójnych zestawów w seriach lub układanie na sobie sprężyn o różnych grubościach seriami. Należy przy tym jednak zapewnić środki ograniczające ściskanie słabszych sprężyn w celu uniknięcia nadmiernego ich naprężania, podczas gdy silniejsze sprężyny nadal będą poddawane ściskaniu.

PAKIETY SPRĘŻYN DIN 2093 O KRZYWYCH CHARAKTERYSTYKI OBCIĄŻANIA PROGRESYWNEGO Z OGRANICZNIKAMI SKOKU DLA ZAPOBIEŻENIA PRZECIĄŻENIU